Blaka Watra

Dit weekend was het weer zover, er stond weer een trip vol verassingen en avontuur van Dion op de planning. Dit keer zijn we naar Blaka Watra gebied gegaan. Dinsdag was hij al langsgekomen om te vertellen wat de trip precies inhield, maar bij Dion weet je het maar nooit!

Mozartstraat was het beginpunt van de trip, met zijn alle zaten we te wachten tot ze kwamen. En te wachten.. en te wachten.. en te wachten.. Echt Surinaams dit, maar je raakt eraan gewend. Ik vind het ook gewoon niet erg meer, het word normaal! Alles lekker rustig aan, geen stress. HEERLIJK. Na ongeveer een uurtje reden er dan twee auto’s de straat in. Alle spullen ingeladen en verdeeld over de twee auto’s. Ik samen met Robin en Esmee in de auto bij Dion en de andere vier bij Orlando. Onderweg zijn we nog even een hapje gaan eten in Lelydorp, bij het zelfde tentje als dat van Back to Basic. We konden er weer tegenaan! De muziek aan, beentjes uit het raam en gaan. Onderweg nog even gestopt om de eerste Borgoe weer in te luiden. Cheers, op een goed weekend jongens!! Het was de bedoeling dat we onderweg ook nog wat dieren zouden spotten, maar het zat niet echt mee. 1 Kaaiman it is! Haha. Na een paar uur rijden kwamen we aan bij de eerste overnachtingsplek. Daar zouden we op de Carolinabrug slapen, het begon alleen te regenen dus ging het feestje niet door. Dus hebben we onze hangmatjes onder een hutje gehangen, die een aantal meter voor de brug lag. Hier konden we met de groep nog lekker wat drinken en rond een uurtje of vier gingen m’n luiken toch echt sluiten. Voordat ik kon slapen klonk er nog even een gil van de plaatselijke haan, die niet echt tijdsbesef had geloof ik. Het was nog niet eens licht of die begint al te kukkeleku’en.

6 uurtjes later werd ik alweer gewekt door Esmee, dat we konden eten. Een lekker broodje hot pindakaas en thee en Yvet was weer wakker hoor! Voordat we verder konden moesten we eerst met de pond de Surinamerivier over. De brug is namelijk al een paar jaar kapot en nog niet gemaakt, maar ach hé daar zijn ze Suriname voor! Snelheid is niet hun sterkste punt haha. En daar kwam de pond aan hoor.. na een paar knallen tegen de palen is het toch gelukt er tussendoor de kant te bereiken. De pond weer volgeladen en daar gingen we hoor. Aan de overkant mikte die toch iets beter, het is hem zelfs gelukt geen paal te raken! Vandaag was de dag trouwens begonnen met een heerlijk warm zonnetje, dus we konden zwemmen. We moesten alleen nog even wachten.. de kip was vergeten. Dat even werd alleen een klein uurtje, de pondvaarders hadden pauze.. hebben wij weer hoor! We waren wel toe aan een duik, het zonnetje werd steeds warmer. Onderweg ernaar toe hebben we de eerste aapjes gezien, doodskopaapjes. Krijg die maar is goed op de foto, nott. En jahoor een stukje verder, kwam de rivier weer in zicht! Snel de kleren uitgedaan en het water in. Dan besef je toch wel, je zit hier midden in de jungle, in een rivier, VOL met piranha’s en andere rare beesten.. alsof het doodnormaal is, maar toch niet.. Wat een mooie momenten maak ik hier toch mee, genieten is het in de jungle! Na het baden was het weer tijd voor het volgende avontuur. Het betreden van de Jodensavanne en dat was ook werkelijk een avontuur. Het begon allemaal heel rustig, lekker om ons heen kijken, genieten van de omgeving. Zaten lekker in ons bikinitje.. Dion zei nog: “Moeten jullie je niet omkleden?! “. Neeejoh we gaan zo toch weer zwemmen dus hoeft niet. Nou dat hebben we geweten ook, gelukkig hadden we alleen onze bikini nog aan. Langzaam werd dat gaspedaal steeds harder ingedrukt. We dachten lekker crossen over die savanne, maar wat bleek door het vele regen, lagen er ook flinke plassen.. Wat dus allemaal in onze auto kwam!! Gillend werden we heen en weer geknald door de auto, natuurlijk zeiknat. Aaaai boy, wat was dit vet! Aan het einde van de weg even bijkomen, kijken of de blauwe plekken al spontaan te zien waren en even wat gedronken. Nu de terug weg nog, mi gaddo.. wat stond ons te wachten, deze was gelukkig minder dan de heen weg. Scheelt weer blauwe plekken. Verder gereden naar een creekje waar we lekkere kipnuggets hebben gegeten en nog snel het koude water in gegaan zijn voor een leuke groepsfoto. En ineens sloeg het weer om.. keiharde regen gewoon, het bleef ook de hele weg tot aan de top van de berg regenen. Daar aangekomen stond er alleen nog maar een hutje van takken, de boys moesten dus in de regen en harde wind het zeil erover heen gooien. Terwijl de vrouwen aan het kijken waren, slecht toch! Orlando als een aapje in het “hutje” geklommen, Leon, Dion en Raoul het zeil erover heen getrokken en vastgemaakt en de dames konden er droog onder staan. Naja droog, het was wel een lekkere modderpoel.. maar ach we hebben de Borgoe nog. Het weer was dan wel slecht, maar de sfeer was er zeker nog! Met z’n alle zijn we een spelletje gaan spelen en werden er voor ons lekker krokante frietjes en kippetjes gebakken. Jammie! Ondertussen was het gelukkig alweer droog geworden en werd het kampvuur voor ons aangemaakt. Bij het kampvuur zijn Esmee, Leon, Dion, Orlando en ik gewoon verder gegaan. Gepraat, gek gedaan en bijna gehuild van het lachen. Ook de marshmallows werden erbij gepakt en de maan kwam achter de wolken vandaan. De avond werd toch mooi afgesloten.

Na een echt echt echt echt echt heel erg koude nacht, werd ik wakker met een zonnetje in me rug en een prachtig uitzicht. Deze was toch wel veel beter dan wat we gister hadden! Kreeg gelijk een kopje thee aangeboden en kon lekker verder opwarmen in me hangmatje. Om het uitzicht aan de andere kant van de berg te zien, moest ik jammer genoeg toch echt mijn hangmat uit. Maar het was het zeker waard! Even omgekleed, heerlijk broodje ei gegeten, de tandjes gepoetst, de “hut” opgeruimd en het was weer tijd om te gaan. De laatste dag was alweer aangebroken. Dion had gehoord dat er een nieuwe weg was en die moest gelijk getest worden. Aangekomen bij die “afslag”, bleek het een diepe kuil te zijn waar we doorheen moesten. Dat doen we wel even dachten we, maar nee dat werd hem dus net niet.. Eraf ging prima, alleen erop komen.. wat een drama! Het had de dag ervoor natuurlijk flink geregend dus de weg was erg glad, waardoor de auto niet genoeg profiel had om naar boven te rijden. De auto van Orlando kreeg hem daar in tegen wel gewoon de berg op. Dat was 1, nu wij nog.. Oké hoe gaan we dit aanpakken, een touw vastmaken aan Orlando zijn auto en die zou ons dan naar boven trekken. Nou niet dus, ook dit ging niet werken.. We moesten maar terug gaan de andere weg proberen. Beide auto’s weer terug midden in de kuil, nu was er alleen nog één klein probleempje.. waar we net van af waren gegaan moesten me nu dus weer op. Dat word wat! Eerst met een kleine aanloop geprobeerd.. lukte niet.. een grote aanloop.. lukte ook niet.. en nog een keer en nog een keer. Opgegeven moment kantelde de auto bijna op zijn zij, wat een sensatie! Dion besloot maar dat we de auto uit moesten en boven moesten wachten. Orlando kreeg hem natuurlijk wel weer in een keer omhoog en probeerde Dion toen naar boven te trekken, in eerste instantie lukte dat weer niet. Toen kwam Doeschka met het idee laten we bladeren op de grond leggen, dan is het minder glad. En jahoor het is hem na dik een uur gelukt de auto uit de kuil te krijgen.

Dan toch maar de normale route pakken. Na een kwartiertje rijden kwamen we aan bij een gesloten hek. Een man had een stuk grond gekocht en vond dat er alleen mensen door mochten die een pasje hadden. Die hadden wij niet, Dion zijn verhaal uitgelegd bij die mannetjes, maar hielden hun pootje stijf.. En nu?! Die weg konden we niet door, als we helemaal terug moesten waren we er uren over aan het rijden. Dan toch maar de kuil.. Ondertussen hadden we al flinke honger, maar nergens plek om onze kipnuggets te bakken. Alsof dat nog niet irritant genoeg was, begon het ook nog eens te regenen, onderweg kwamen we langs een chinees waar we even voor de honger een pak koekjes gekocht hadden. Daar had Dion ook met een Braziliaan een dealtje gemaakt hij zou ons de nieuwe weg laten zien (Dion kende hem namelijk helemaal nog niet). Door de regen was de kuil nog natter geworden, het zelfde verhaal herhaalde zich. Alleen nu kreeg Orlando hem ook niet meer naar boven gereden. Nu zaten we toch echt met een probleem, zelfs de auto van Orlando kantelde bijna! Wij werden door de Braziliaan met de quad naar boven gebracht. Die man had ook wel door dat dit onbegonnen werk was en had een grote bouwwagen met zo’n rupsenarm laten komen. In de verte hoorde je het geluid al en jahoor daar kwam die tevoorschijn achter de bomen vandaan. Je ziet zo’n ding wel eens in de stad of op een bouw terrein, dan kijk je er niet naar op. Maar nu was dat wel anders, onze redder! Langzaam kwam die aangereden, jeeeeetje wat een beest. Door de kuil heen, beide auto’s vastgebonden en werden omhoog getrokken. En toen.. knapppp.. het touw door midden. Verder met een auto kreeg die ze prima omhoog. Yesss! We kunnen verder. De rest van de route ben ik samen met Leon achterop de quad gaan zitten. Wat een mannetje was dat zeg, lekker crossen door die jungle! Hij vergat ons alleen elke keer te vertellen wanneer die ging remmen of gas ging geven.. Ondanks dat we er soms bijna af vielen was het een geweldige rit! Het laatste stuk verder gereden met de auto. Opeens moesten we onze ogen dicht doen van Dion en wachten tot dat hij zei dat we ze weer open mochten doen. JULLIE MOGEN ZE OPEN DOEN! Waaaaauw, we stonden boven bij de stuwdam en hadden een prachtig uitzicht over het stuwmeer. Daar konden we even baden, wat nog eens warm water bleek te zijn. Wist niet hoe snel ik daar in moest zitten hihi. Even een broodje gegeten en omgekleed en het laatste stukje kon gereden worden. Voordat de trip was afgelopen gingen we nog een heerlijke maaltijd bij Dion zijn moeder eten en mochten zelfs nog onder een warme douche staan. Wat was ik blij zeg, had echt geen zin in een koude douche!

Het was weer een mooi avontuurlijk weekend, kijk alweer uit naar de volgende! (dit is toch beter dan een EK wedstrijd kijken!?)